بعضی دوستت دارم ها را نمی شود گفت...
اصلا نباید گفت...
باید گذاشت ته دل
تا کهنه و کهنه و کهنه تر شود
مثل قالی، قدیمی شود...
قیمتی شود
بعضی دوستت دارم ها را نباید گفت
حتی به اندازه ی یک لایک در اینستا
یا یک آیکونِ کوچک ❤
که مجبور شوی ۱۱۰۰ بار صفحه را رِفرِش کنی
ببینی جواب در خورِ کامنتت گرفته ای یا نه!
بعضی دوستت دارم ها باید بمانند برای خودت
برای روزهای مبادای زندگیت
برای شب های دلتنگیت.
یا وقت هایی که شعر میخوانی
و قلپ قلپ چای میخوری
و به ساعت دوازده عاشقی خیره میشوی
۱. پدر را رها کرده ام و آمده ام یک شهر دیگر
در واقع بین بدبخت شدن با او و خوشبخت شدن بدون او، دومی را انتخاب کردم
از خودم متنفرم؟ شاید!
پشیمانم؟ نه!
این سوال را بارها، حتی در سخت ترین ساعاتِ اینجا بودن از خودم پرسیده ام و هر بار فقط به یک جواب رسیده ام
نه!
هرگز پشیمان نیستم!
اما ناراحتم
و این بارِ عذاب را همه جا با خود حمل میکنم!
در زندگی ام،
در کارم،
در نوشته هایم
و در رابطه عاطفی ام!
۲. پست جدید سمانه دیلی را برایش ریپست میکنم و زیرش مینویسم: «این چقدر شبیه حال چند وقت پیش من بود، دوست داشتم توام بخونی!» و دکمه سند را میزنم!
این وسط ده بار میروم که نوشته و یادداشت زیرش را پاک کنم، اما نمیکنم! جلوی خودم را میگیرم و بعدش هم که به لطف واتساپ امکان حذفش از بین میرود.
مدت زیادی نیست که با او آشنا شده ام،
یعنی دقیقا از وقتی که به شهر جدید آمدم... چیزی حدود شش ماه...
چند روزی از مهاجرتم نگذشته بود که به واسطه یک مصاحبه کاری دیدمش!
از همان دقیقه های اول حرف برای زدن پیدا کردیم تا بعدها که کم کم از هم خوشمان آمد و شد آنچه باید میشد.
حالا او بعد از مادر، دومین کسی است که میتوانم بدون ترس از قضاوت شدن برایش حرف بزنم
اما باز نمیزنم!
۳. درگیر است!
چند بار گفته که پروژه های جدید امانش را بریده و در روز سه ساعت هم نمیخوابد اما باز هم وقتی پیام نمیدهد، وقتی جواب پیامش دیر میشود، اولین فکری که به ذهنم میرسد این است که ترکم کرده؟ دوستم ندارد؟
گاهی به هق هق می افتم از این همه بدبینی و ترس...
بعد با خود فکر میکنم بیا و تو باهاش بهم بزن! بذار اونی که ترک میکنه تو باشی!
اگه بشناسیدم از اینکه که گاهی چقدر میتوانم بچه شوم تعجب میکنید! اما هستم!
آنقدر که خواب ببینم ترکم کرده....
بعد توی همان خواب هم از اینکه چرا او دیگر نیست ناراحت نباشم،
از اینکه چرا رابطه ای را شروع کرده ام که تهش به ترک شدن برسد ناراحت باشم!
من از "ترک شدن" ناراحتم!!
۴. پدر را رها کرده ام و آمده ام یک شهر دیگر
من او و خاطراتش را رها کردم
اما او....
چرا فکر ترکش رهایم نمیکند؟
پ.ن ۱: تمام آنچه خواندید را هفت و نیم صبح یک روز بهاری، قبل از آنکه از بیخوابی بیهوش شوم، نوشتم
اما پست نکردم
از بس که جمله بندی هایم بد و نامفهوم بود!
اما کلیت متن را آماده کردم تا بالاخره این طلسم چند ماهه ننوشتنم بشکند!
بشکند و از لا به لای این شکسته ها، کلمات سرریز شوند و بالاخره رهایم کنند
رها و آزاد...
پ.ن ۲ : من خوبم
روزگارم خوب است
حالم خوب است
شکر!
ممنون که در این مدت به یادم بودید
باور اینکه در همین مدتِ کمِ اینجا بودن دوستانی پیدا کرده ام که اگر نباشم سراغم را میگیرند، دلگرم کننده است
سپاس که تلخی هایم را بی قضاوت میخوانید و به ادامه دلگرمم میکنید
پ.ن ۳: بهار مبارک ما و همه شما
حیاط و حیات دلتان خوش عطر و زیبا
۱. ۶ ماه
دقیقا ۶ ماه و ۶ روز است که ما خانه نداریم!
۶ ماه پیش من بودم و مادر و یک چمدان لباس، و وسایلی که به لطف یکی از اقوام توی ایوان خانه شان جا گرفته بود و مقصدی که معلوم نبود در شمالی ترین نقطه ایران است یا جایی حوالی پایتخت یا نقطه ای در جنوب.
۶ ماه پیش من بودم و مادر و یک چمدان و امید به اینکه کمکی از راه میرسد و بالاخره راهی باز میشود و این بلاتکلیفیِ مدام به پایان میرسد.
۶ ماه گذشت و من ماندم و مادر و یک چمدان
و بلاتکلیفی ای که پایان نیافت و ادامه دارد
تا به امروز....
که دقیقا ۶ ماه و ۶ روز است که ما خانه نداریم!
۲. مینشینم توی اتاقی که مال من نیست، با دیواری که مال من نیست، در کنار پنجره ای که مال من نیست و وسایلی که مال من نیست؛ و با خود فکر میکنم خانه داشتن، سقفی برای خود داشتن، به جایی تعلق داشتن، مقصدی داشتن، حس خوبی است!
یک چهاردیواری که سندش هم به نامت نباشد، اصلا اجاره ای باشد، یک متری باشد، اما بشود بعد از یک روز طاقت فرسا، به آن پناه برد و خستگی ها را، حتی برای لحظه ای، روی زمین گذاشت و نگران نبود که بیرون از آن چهاردیواری قرار است آسمان به زمین بیاید یا نه
دلار و یورو به فلک بکشد یا نه
سقف بالای سر آدم خراب بشود یا نه!
نشسته ام توی اتاق ۱۰ متری ای که مال من نیست با دیوار ها و پنجره و وسایلی که مال من نیست و به خانه ای فکر میکنم که ۶ ماه هست که خانه من نیست!
۳. باید از اینجا برویم!
باید برویم شهری که دوستش نداریم و در کنار آدم هایی که دوستشان نداریم، روزگاری که دوستش نداریم را بگذرانیم!
و تمام این ها تصمیم من بوده
این تصمیم را پررنگ تر نوشتم بلکه بعدها یادم بماند خودم خواستم
که خودم در پاییزی ترین روز سال به خیابان ها رفتم
ساعت ها قدم زدم
چند قطره اشک ریختم
و روبروی امن ترین نقطه زندگی ام، دریا، جسورانه ترین تصمیم زندگی ام را گرفتم!
رفتن!
رفتن به جایی که دوستش ندارم!
رفتن به جایی که دوستش ندارم اما قرار است برایم ”خانه” شود
خانه ای که ۶ ماه و ۶ روز است ندارم!!
12-13 ساله بودم که وبلاگ نویسی را شروع کردم
با بلاگفا و یک گوشی کشویی که مادرم برایم خریده بود
در چندین دامنه مختلف و با اسم های مختلف نوشتم
آن وسط ها هم یک بار به پرشین بلاگ و یکی دو جای دیگر مهاجرت کردم که فضایشان جذبم نکرد و بی خیال شدم
بعد رفتم سراغ فیس بوک، لاین، اینستا و این اواخر کانال تلگرام
توی همه اشان نوشتم
از فیلم هایی که دیده بودم و کتاب هایی که خوانده بودم تا دغدغه های فرهنگی و اجتماعی و متن های ادبی
از همه چیز و همه کس مینوشتم
عشق به نوشتن، اگر چه با نثری مبتدی، در دلم خاموش نمیشود.
با فیلتر تلگرام و دردسرهای وی پی ان، دوباره برگشتم بلاگفا
دوباره شروع کردم و در همین بین اتفاقی به اینجا رسیدم
تصمیم گرفتم اینجا هم امتحان کنم
و این شد شروع دوباره ی من... تا بی محابا بنویسم و بنویسم و بنویسم...
