قصه نا تمام روز دوشنبه

دیدمت...
درست وقتی که قرار بود چند برگه، حکم آزادی ام از این شهر و دیار باشد...
نشسته بودی روی یکی از صندلی های ته اتاق و داشتی با بغل دستی ات حرف میزدی.
دیدمت و بی هیچ حرفی خودم را پرت کردم توی اتاق خالی بغلی و سعی کردم جلوی هجوم خاطرات تلخ گذشته را بگیرم.
دختر چادری توی اتاق با دیدنم تعجب کرد. داشت برگه ای را از آن اتاق برمیداشت.
روی در را خواندم‌.
اسمت چماغ شد توی سرم!
لعنتی!
از کی اینجا کار گرفته بودی؟
روزهای کاری ات روی در اتاق نوشته شده بود؛
شنبه، یکشنبه، سه شنبه
امروز که دوشنبه است!
پس اینجا چه غلطی میکنی؟

به سرعت از ساختمان خارج شدم. به سرفه افتادم و تند تند نفس کشیدم. انگار در آن چهاردیواری لعنتی کسی راه گلویم را بسته بود...
دم، بازدم، دم، بازدم، دم، بازدم، دم، بازدم، دم، دم، دم...

....

هل شده ام؛
مثل وقتایی که به دور از چشم مادر چیزی را میشکستم.
آن وقت ها چند ساله بودم؟

دلم میخواهد گریه کنم،

داد بزنم،
زار بزنم...

احساس بیچارگی امانم را بریده
حس میکنم تمام تلاش هایم در این سالها بی نتیجه بوده...
قوی نشدم چرا؟

....
سرم گیج میرود،
از صبح هیچ چیز نخورده ام!
خودم را میچپانم توی نزدیکترین رستوران و یک پیتزای گنده سفارش میدهم.
هوا سرد نیست، پس چرا میلرزم؟!

غذا را که می آوردند مثل قحطی زده ها هجوم میبرم سمت بشقاب.
عادت ندارم زیاد و تند غذا بخورم،
اما میخورم.
آنقدر تند که یکی از گارسون ها با تعجب نگاهم میکند.
داغی غذا تا مغز استخوانم را میسوزاند و اشک میشود در چشمانم...
سرم را به پایین ترین حالت ممکن نگه میدارم و اشک ها همینطور جاری میشوند!
جایی از قلبم درد میگیرد
با دستم قفسه سینه ام را چنگ میزنم
این حال، تپش قلبم و استرسی که خیسِ عرقم‌ کرده یعنی خودت بودی! خودِ خودت!
اشتباه نکرده ام!

میخواهم برگردم اما چیزی در مغزم اخطار میزند: اگر نرفته باشی؟
اگر نرفته باشی...
اگر نرفته باشی...

دیگر برنمیگردم آنجا
میدانم که کارم میفتد برای چند وقت بعد اما مهم نیست!
دیگر مهم نیست!!

این کلیشه های احمقانه و ترسناک

«بهاره رهنما، هنرمند کشورمان، برای بار دوم ازدواج کرد!»

چند روزی است که تیتر تک تک پیج های خبری زرد و غیر زرد، همین جمله است!
عده ای تبریک میگویند،
عده ای تعجب میکنند،
عده ای میگویند زندگی دیگران به ما مربوط نیست و بی تفاوت رد می شوند،
عده ای فحش می دهند (فعلا مشخص نیس به چه چیز، ولی فحش می دهند!)
عده ای سخت عصبانی اند که چطور زنی با چهل و اندی سال سن و با داشتن دختری بیست ساله، لباس عروس پوشیده و ازدواج مجددش را در بوق و کرنا میکند، 
عده ای نوشته اند باید بابت این بی حیایی خجالت بکشد و آبروی هنرمندان رو برده (در این مورد هم مشخص نیست که چرا باید خجالت بکشد و چرا آبروی هنرمندان را برده!!! مگر سایر هنرمندان ازدواج نمیکنند؟؟؟؟!!!  )
عده ای از این هم پایشان را فراتر گذاشته اند و نوشته اند، سر پیری و معرکه گیری و اصلا غلط کرده که ازدواج کرده!!!!

من اما، از تمام این حواشی های ریز‌ و درشت، عکس‌ عروسی اش را گذاشته ام جلوی چشمانم و به قامتش در لباس عروس که با یک روبان آبی تزیین شده، نگاه کردم!
به زنی که در تمام سالهایی که به عنوان مخاطب میشناسمش، ساختارشکن بوده
چه آن زمان که در میان هیاهوی عجیب خانوم ها رو چه به کار و زن باید بچسبه به بچه و شوهرش، با داشتن بچه و شوهر، در چند رشته درس خواند، فعالیت کرد و موفق شد!
چه آن زمان که میان دعواهای سر به فلک کشیده ی زوج های مطلقه، دوستانه و بدون اجرای نقش‌ قربانی جدا شد و نگذاشت حواشی دامن زندگی اش را بگیرد،
چه آن زمان که در میان هجمه و توهین علیه زنانِ چاق، با اضافه وزن فیلم بازی کرد، با اضافه وزن سفر رفت، با اضافه وزن فعالیت کرد، با اضافه وزن آرایش کرد، با اضافه وزن لباس رنگی پوشید و به همه نشان داد آدم میتواند با چاقی هم خوشحال باشد، با چاقی هم زیبا بپوشد و با چاقی هم در جامعه حضور داشته باشد و نیاز نیست خودش را لای لباس های مشکی یا در پَستو مخفی کند،
و چه حالا...
دقیقا همین حالا که با داشتن یک دختر بیست ساله و چهل سال سن، لباس عروس‌ میپوشد و ازدواج میکند!!!

باز به کامنت های زیر پست نگاه میکنم.
کدام یک از زنانی که زیر این پست ها، فریاد وا اسفا سر میدهند، خودشان از کلیشه های جنسیتی رنج نبرده اند؟
کدامشان به خاطر حرف مردم از ازدواج کردن یا ازدواج نکردن، نترسیده اند و خودشان را پنهان نکرده اند؟
کدامشان شب هایی به خاطر اختیاراتی که خانواده و جامعه به برادرشان یا پسرهای فامیل میداده و آنها ازش محروم بودند، اشک نریخته اند؟
کدامشان به خاطر ترس از سوالات بی ربط و خصوصی اهل فامیل و اهل محل، خود را در خانه حبس نکرده اند؟
کدامشان به خاطر حرف های صد من یه غاز، از سفر رفتن، رنگی پوشیدن، مو رنگ کردن، لباس پوشیدن، درس خواندن در یک شهر دیگر یا یک رشته خاص و غیره، صرف نظر نکرده اند؟
و کدامشان جرات کرده اند که کاری برای شکستن این تابوها و کلیشه ها انجام بدهند؟
این کلیشه ها، 
تا من،
تا ما سعی نکنیم از بین نمی رود! 
علنی کردن ازدواج دوم،
باور به اینکه اگر ازدواجی به بن بست رسید نیاز به ادامه دادنش صرفا به خاطر ترس از حرف مردم نیست،
باور به اینکه طلاق یا ازدواج دوم یا مجرد ماندن خجالت ندارد و نیاز به پنهان کردن یا پنهان شدن نیست...
و...

راستی،
به نظرتان اگر یک مرد، بعد از جدایی از همسرش و با داشتن یک بچه، ازدواج میکرد،‌ حواشی دورش‌ این گونه بود؟
نظر شما چیست؟
برایم بنویسید.